سلام ما به حـسین و به پـارۀ جگـرش!           که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُـلـق و خـو عـلی آئـیـنۀ پیـمبر بود           صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گُهرش

خمیـد قامتش از داغ اکـبرش زآن پیش           کـه بشکـند ز فـراق بـرادرش، کـمرش

ز پـاره پـاره تـنِِ اوفــتـاده بـر خـاکـش           نشست گرد غریـبی به صورت پدرش

غـم فـراق پـدر تازه شـد، برای حـسین           چو دیـد چهـرۀ خونین او و زخم سرش

 گریست بر سر جسم علی، به صوت بلند           که رفته بود دل از دست و نور از بصرش

حسیـن را نـفس از غـصّـه بـر نمی آمد           بـرای تـسـلـیـتـش، زیـنـب اَر نـمی آمـد